Garmin – zakaj že?
Pred leti ni bilo veliko izbire. Edina možnost, da te ročna navigacija pripelje na točno določene koordinate so bile namenske naprave. Z razvojem, ko so dlančniki in kasneje tako imenovani pametni telefoni postali pravi multipraktiki, se jih je z vgradnjo gps čipa naredilo zelo uporabne tudi za različne vrste navigiranja. Tako na cesti kot v naravi. Zakaj bi potem sploh rabil namensko napravo? Recimo nekaj sto evrov dragega Garmina?
Prav to sem se spraševal tudi sam. Ko sem leta 2006 z namenom cestnega navigiranja kupil dlančnik, Fujitsu Siemens Pocket Loox N560. In je logično čez slabih pet let postal tudi moja prva izbira ob iskanju zakladov. Najprej zelo preprosto, okoli sem hodil z listom papirja, podatki natisnjenimi s strani geocaching.com, koordinate pa sem vedno znova ročno vnašal v zelo preprosto aplikacijo. Izjemni preskok je predstavljala češka aplikacija Pocket Drake, s katero je bilo že možno iz vnaprej shranjene baze izbrati posamezen zaklad, videti njegove osnovne podatke, navigirati do cilja, celo videti, kje leži na zemljevidu. Toda dlančnik je imel nekaj velikih pomanjkljivosti. Prva je bila zanesljivo ta, da si ob odsotnosti A-gps-a lahko iskanje in fiksiranje satelitov meril v dolgih minutah, če so bile razmere neugodne pa celo nekaj deset minutah. Poleg tega ni bil pretirano namenjen nestrpnemu skakanju za zakladi, nekaj nerodnosti in po dveh padcih na tla se je zgodba z njim končala.
V tem času sem bil lastnik telefona Nokia E5, ki ob odsotnosti ekrana na dotik ni bil ravno idealna izbira za iskanje zakladov, toda v sili hudič menda muhe žre. In imel je veliko prednost pred požrešnimi (pravimi) pametnimi telefoni. Baterija je bila zelo vzdržljiva in je tudi še po letu ali dveh uporabe zdržala tudi cel dan dela z njim. In tudi glede raznih padcev je bil pravi robustnež. Seveda pa ob eksplozivni rasti priljubljenosti androida, operacijski sistem symbian ni imel pravih možnosti, programov, ki bi jih lahko uporabil za iskanje zakladov pa tudi ni bilo prav veliko. Čeprav ravno prav, da sem lahko shranil zaklade, videl njihov položaj na zemljevidu in uspešno navigiral do njih. Ter celo našel prve wherigo zaklade. Uspešnost najdb je bila celo tako velika, da mi je legenda slovenskega geolova, Bučar, dal priznanje, ki ga nisem kar tako pozabil: »da si našel toliko keškov z Nokio … kapo dol«. Natančnost je bila solidna, zato mi ga je bilo kar nekoliko žal. Pa vendarle, napredek je zahteval svoje in prišel je … android.
Samsung Galaxy Note prve generacije je s seboj prinesel vse prednosti, ki si jih lahko omisliš s c:geotom, Locusom, v zadnjem času, saj je še vedno v uporabi, pa predvsem GDAKom. Te aplikacije so iskanje prestavile na čisto novo raven, do tedaj z zavistjo opazovano zgolj pri drugih. Funkcij, možnosti, trikov je toliko, da se jih učim še sedaj. Tudi pomožne aplikacije, kot je recimo GCC so tiste, brez katerih skoraj ne gre več. Seveda pa telefon dajeta dve hibi, ki jih pri telefonih ne moreš zatajiti. Baterija se pri dobri dve leti starem telefonu prazni daleč prehitro glede na želje, padci in potopi pa tudi niso njegova najljubša zabava, saj v osnovi ni nikakršen športnik.
In potem je prišel Garmin. Iz druge roke, star dve leti, toda skoraj nerabljen, glede na ceno novega praktično za drobiž. Oregon 550. Sedaj v uporabi … kakšno leto. Ko sem ga prej imel priložnost prijeti v roke pri prijatelju, sem se ob njegovem na prvi pogled primitivnem zaslonu na dotik zmrdoval, kot se moja boljša polovica še danes, če mi pomaga pri navigiranju. Velik, neroden, daleč od sodobno razvitih aplikacij za okolje android. In … ne morem več brez njega. Kajti poleg očitnih prednosti, kot je hitro in enostavno menjanje običajnih AA baterij, polnilnih ali ne, popolne vodoodpornosti in povečane odpornosti na udarce in padce, se tudi tiste malenkosti, ki se na prvi pogled zdijo daleč za časom, izkažejo za prednost. Ko veš, kakšen mora biti pritisk na ekran, boš funkcijo dosegel ali po zemljevidu potegnil ravno takrat, ko boš hotel. Za razliko od pametnega telefona, kjer marsikdaj že s tem, ko ga vtakneš v žep narediš polomijo in nevede kličeš z nekaj sreče zgolj ženo doma, ne pa najbližje policijske postaje. Shranjevanje zakladov in nato logiranje preko programa GSAK (kar sicer omogoča tudi android aplikacija GDAK) pa je stvar, na kateri sem doktoriral ob obilni pomoči (in potrpežljivosti) krossnika pred kratkim in je ne zamenjam za nič na svetu. Ah ja. Da ne pozabim. To kar tako ve že vsakdo. Satelite najde v nekaj sekundah, navigira zelo dobro tudi v slabših pogojih, da o že prislovični natančnosti ne govorimo.
Torej … Garmin – da ali ne. Odgovor je seveda preprost kot vesolje. In prav tako neskončen. Seveda se da brez njega. Toda z njim je, ko ga enkrat osvojiš in vzljubiš, enkratno in ne bi ga zamenjal za nič na svetu.